پرخوری

یالاّ بسِن تو چه کِدَک میخوری؟

وَز همه نوع أطعَمه هم پُرپُری

ألُنبُنی تاکه به سرحَدِّمرگ

میرسی وُ روزِ دگَرهم توحیاناکنی

به مثلِ چوک فیل ووده لاشِ تو

وای بسِن،وای بسِن پرخوری

هیللکوناوو تو مگَه کم خوری؟

چاخ وودی،چاخ وودی،چاخ وودی

وای به ایی لاشِ تُلوِت عزیز

تِکِت ووده،تِکِت ووده هَمَش پی

هیللکوخواهش تورژیمی بِگِر

تاکه بیِه به جُنِ تو ایمنی

وقتِه گذشتِن و نَخَردِن رسید

گُناربه خو،گُنار به خو،پیروَشی

مگه أوو که بعدِ ایی همَه سال

به یَکدِفَ ول بکنی پرخوری؟

آه چگونه تو گُناری به خو

وُ چیزه خَش ول أکنی ناخوری؟

تاکه بگینی تو خوراکیِّ خَش

آه که مانَدمگَه در سرتُری؟

تو کَم کَمَک ول بکن ایی عادتِت

مگَه أوو یَکدفعه آدم وَشی؟

شاعرَک آدم بِوَش وُ کم بخور

تو مطمَعِن وش که ایطو نامری