گریه

چِهمِ مه از گَریَه وزاری پَدُفتِه مثه فندال

دگَه نمُندِه که نمُندِه بِی مه حال واحوال

ای دلِ مه بِیچه تو حیرُن وزاری؟

تویی چون مرغی که نادُن بِگِره بال

ای وای ز سنگینیِ غصَه وغمُن،جان

مِسکه به چَک گُرده یِ مه هستِه دوصدتال

ای واخ ز عشقِ پوچِ تو یارِ جفاکار

که أکنی جَفابه مه هر روز وهرسال

ز جفایِ توعزیز خوارُم وزارُم

شَلُم و امنیندِه مه حال

تو به قلبِ شاعرَک إتکردِه پِچ پِچ

دگَه عشقِ تو به مه نیندِه گرُن مال